´Sante Fe de Antioquia´
Voordat ik verder het koffiegebied intrek wilde ik nog een paar dorpjes iets noordelijker aandoen. Vlakbij het dorpscentrum vind ik een hotel voor weinig. Voor het eerst deze reis wel met de luxe van een zwembad. Standaard draag ik mijn zwembroek onder mijn motorbroek, dus al snel lig ik languit in het water te spartelen en hiermee mijn zwembroek te wassen. Na weer enigszins op een normale temperatuur gekomen te zijn, kleed ik me om en loop ik het dorpje in. Een steile helling strekt zich voor me uit. Aan het eind van de helling openbaart zich een prachtig oud centrum. Zoals in alle dorpjes bevind zich in het centrum een plein met uitzicht op een kerk.
Verschillende barretjes, restaurants en koffiehuisjes kijken uit op het plein, waar mensen rustig bijkletsen of wat op hun telefoon zitten te staren. De barretjes worden bezet door een handvol mensen. Het is opvallend rustig voor een historisch dorpje. Ik drink mijn koffie en een paar biertjes, eet wat, probeer wat wijs te worden uit mijn Spaanse leesboek en concludeer dat ik dit nog wel een dag kan volhouden.
Na een extra dag van rust, zit ik de volgende dag weer te zweten in mijn motorpak. Door het woud van Choco rijd ik omhoog; prachtige uitzichten over de groene jungle. Voor een groot deel wordt Choco beheerst door drugsbendes. De meeste gebieden worden dan ook afgeraden om te bezoeken. Het feit dat het één ook van de plekken op de wereld is met de meeste regenval, doet me hier nog niet direct om treuren. Onderweg stop ik even bij een oude man die fruit verkoopt. Ik koop wat gesneden ananas van de man voor zo’n 20 cent. In Nederland krijg je niet eens iemand zo gek om voor dat bedrag überhaupt een mes te pakken om de ananas te snijden.
De jungle maakt plaats voor de zee. De hitte doet me inmiddels al verlangen naar een duik. Langs de kust rijdend kom ik langs een bordje ‘Camping Mar y Luna’. Door de lage prijzen van de onderkomens en het feit dat Colombia een groot aantal landmijnslachtoffers kent, heb ik me nog niet druk gemaakt om midden in de hitte mijn tent op te zetten in de bosjes. Aangezien de camping waarschijnlijk pal aan het strand ligt, is dit misschien wel een mooie gelegenheid. Ik open de poort en volg het bordje, die me naar een huisje aan de zee leidt. Een jonge man komt mij tegemoet lopen.
“Een Yamaha Tenere World Raid!”
Enigszins verbaast dat de man dit weet, zet ik mijn helm af en schud hem de hand.
“Welkom, zet je tent maar op naast het privestrand.”
Ik stap vanuit de tuin, het strand op en duik in het warme zeewater. Na wat dobberen, rijd ik naar het dorpje voor wat eten en wat koude biertjes en ga terug naar ‘mijn’ strand. Met twee puppies en de moederhond als gezelschap kijk ik naar de ondergaande zon. Zodra de zon helemaal is weggezakt, duik ik nog even onder een heldere sterrenhemel de zee in.
De volgende dag neem ik afscheid van de campinghouder.
“Wil je nog even met mij op de foto?”
Ik heb hier geen bezwaar tegen en loop achter hem aan naar zijn huis. In de woonkamer hangen meerder posters en ander informatiemateriaal van de Yamaha Tenere 700.
“Dit is mijn droom! Als ik de grond hier heb verkocht, ga ik een Tenere kopen.”
Ik kan de man alleen maar gelijk geven en na een foto vervolg ik mijn weg langs de kust.
In Monteria ontmoet ik een kunstenares, die met name indruk maakt met haar schilderwerken. Naast dat ze internationaal allerlei exposities heeft met haar werken, schildert ze ook voor het leger.
“Voor het leger? Schilder je de Toyota Hiluxen groen?”
Liz lacht en ze geeft aan dat ze portretten schildert.
“Indien militairen overlijden of gewond raken, dan vragen ze mij of ik een portret wil schilderen.”
Dat doet me denken aan mijn vorige reis in Peru, waarbij ik een nacht doorbracht in een kamertje waar ook een geschilderd werk hing van een soldaat. Ik kreeg toen al het gevoel dat de zoon van de vrouw overleden zou zijn.
“Zoveel schilderijen zullen dat toch wel niet zijn? Colombia is niet in oorlog.”
“Wat denk je van al die geurilla’s?”
Aangezien ik me al twee maanden totaal niet druk maak om guerilla’s, was ik even vergeten dat die er ook nog steeds zijn. Op sommige plaatsen kom ik inderdaad grote groepen militairen tegen. Echter, onveilig heb ik me nog niet gevoeld.
Na weer even bijgetraind te zijn in de sportschool, loop ik ’s avonds naar mijn hotel. Op het kruispunt doet zich een typisch Caribisch Colombiaanse situatie voor: Voor het stoplicht staan verschillende motorrijders zonder helm, in de middenberm zit een zwerver en Jezus waakt over allen.
Het is nu echt tijd om afscheid te nemen van het noorden van Colombia. ‘Region Caribe’ laat ik de volgende dag achter me en ik begeef me weer richting Medellin.
Denkend aan Liz en haar opmerking dat ze nog veel portretten moet maken, herinner ik me dat er ergens boven Medellin nog een code rood was afgegeven door de overheid. Op dat moment worden mijn gedachten verstoord.
‘Deli Fresh’
‘Cafe, Gebak, ijs’
Ik knijp in de rem en keer om. Tijd voor een koffie en wat te eten. Onder het genot van mijn ‘tinto’ en een empanada pak ik de reisadviesapp er eens bij. Ik zie inderdaad een oranje strook met een rode cirkel in het midden.
‘Rood: niet reizen’
Ik scroll door het lijstje heen en lees het volgende:
‘Het noordoosten van het departement Antioquia.’
Reden waarom wordt niet duidelijk.
‘Oranje: alleen noodzakelijk reizen’
‘Het noorden van het departement Antioquia. Deze corridor wordt gebruikt voor het transport van mensen en drugs van de Venezolaanse grens naar de kust. Reizen door deze streek is alleen mogelijk overdag en zolang u op de snelwegen blijft.’
Ik kijk nog eens naar het kaartje. Als het van de Venezolaanse grens naar de kust zou zijn, dan zou ik verwachten dat ook de hele strook oranje zou zijn. Echter, wordt de strook oranje ergens ter hoogte van Bucaramanga onderbroken door een strook geel.
‘Gaan ze dan met het vliegtuig of een helikopter?’
Ik begin me steeds meer te verbazen over de tekst. Iemand die drugs of mensen smokkelt wil niet ontdekt worden. Waarom zouden ze dan voor mij een gevaar zijn als ik me gewoon in de bewoonde wereld bevind?
Ik kijk nog eens naar de rode cirkel op het kaartje.
‘Waar zou ik intussen zitten?’
Ik open google maps en kijk naar mijn huidige locatie. Op basis van de positie ten op zichte van de rivier, probeer ik te bepalen waar ik me precies bevind op de kaart van de reisadviesapp.
‘Midden in het rood!’
“Buenas! De donde vienes?”
Een bezoeker komt nieuwsgierig de eettent binnenlopen. Kinderen kijken bij het voorbijgaan nieuwsgierig naar binnen. Ik bestel nog maar een koffie.
Ik bedank de mensen in het cafe en de buren aan de overkant die vriendelijk lachen, zeg ik gedag.
Een vrachtwagen komt me al toeterend en met knipperend licht tegemoet rijden. Normaal zou ik me daar niet druk om maken.
‘Zou hij me waarschuwen voor wat komen gaat?’
Een paar minuten later, komt er een motor voorbij toeteren.
‘Is dit gewoon het vriendelijke toeteren wat ik gewend ben?’
Ik kijk om me heen naar de omgeving; een redelijk onbegaanbaar woud met een stromende rivier. Aan de andere kant een bergwand. Ik vraag me af hoe men hier makkelijk drugs en mensen gaat smokkelen.
‘En waarom is het hier dan rood?’
Water kabbelt idylisch van de bergwand naar beneden, een mariabeeld kijkt bij een brug toe naar het verkeer dat nadert en vanaf de brug zie ik een dorpje langs de rivier met een kerk als middelpunt. Mensen groeten me en er is geen moment van onrust of onveiligheid. Ik heb nog wat rode gebieden te gaan, dus goed om te weten dat het niet perse altijd één bak ellende betekent.
